امین بهم میگه ،میگن خدا کسایی رو که دوست داره بیشتر از همه امتحان میکنه...با دوستم که دوست شده بودم،با خودم فکر میکردم خدا چقدر دوسم داشته که اون رو سر راهم قرار داده،از ته دلم بهش معتقد بودم،به خودشم گفتم نه واسه اینکه بخوام ی حرف عاشقانه بزنم یا خودم رو تو دلش جا کنم،حرف دلم بود و یاد گرفته بودم حرف های دلم رو راحت بهش بزنم،تو دوستی باهاش سختی زیاد کشیدم،زیاد..ولی هر بار که به گذشته فکر میکردم میدیدم اگه بازم برگردم به اون زمان،بازم باهاش دوست میشدم،،الانم همونم،خدا کسی رو سر راهم قرار داد که همیشه آرزوم بوده،اما الان نمیدونم چه کاری کردم که میخواد ان رو ازم بگیره،یا بهتره بگم گرفت...نمیخوام از خدا نا امید شم،اما از هر چی حکمت و قسمت متنفرم،خواهش میکنم نصیحتم نکنین...