گذشت...یکسال گذشت از روزی که رفتی..از روزی که تا صبح گوشی
به دست بیدار چشام رو هم بود و بیدار بودم منتظر زنگت...چند بار زنگ
زدی...وقتی از خانوادت جدا شدی هم زنگ زدی گفتی باز هم اگه بتونم تماس
میگیرم...منتظر بودم...اما خبری نبود...گفتم لابد نشد...یهو گوشیم زنگ خورد
ساعت ۷ صبح .تو هواپیما نشسته بودی...آخرین کسی که باهاش صحبت کردی من
بودم واست آرزوی موفقیت کردم...انگار داری میری یه سفر چند روزه...بعدن بهم
گفتی گریه کردی به خاطر رفتن...به خاطر جدا شدن از من...چه روزگار نامردیه
که حتا حق نداشتم برای بدرقت بیام..که بیام تا آخرین بار ببینمت ...این
حقم نبود...مراقب خودت باش عزیزترین...
باورم نمیشه...پارسال این موقع جشن خداحافظیت بود...اخ که
چقدر دلم میخواست باشم و میدونستم که نمیشه...اما انقدر بهت گفتم امشب منم
هستم که توام باورت شده بود،واسه اولین بار باورم شده بود که اگه چیزی رو
واقعن بخوای بدست میاری،حتا خودم رو واسش آماده کرده بودم که چی بپوشم و
...ولی زهی خیال باطل...اون شب تنها بودم،چقدر گریه کردم..اما جالب بود
با وجود اون همه مهمون هر بار زنگ میزدم زود جواب میدادی و حتا خودت بهم
زنگ میزدی...یادته سرما خورده بودی؟کجایی الان؟کجایی؟؟؟؟؟؟